دو روش ترموپلاست الاستومر رایج برای پردازش الاستومرهای ترموپلاستیک قالب گیری تزریقی و اکستروژن هستند. فرآیند قالب گیری تزریقی به این صورت است که مواد داخل قیف اکسترودر ریخته شده و پس از اکسترود شدن به انتهای اکسترودر می رسد. در انتهای اکسترودر یک نازل و یک قالب قرار دارد که مواد مذاب از سر نازل تحت فشار به داخل قالب تزریق می شود. اکستروژن فرآیند دیگری است که معمولاً برای محصولات پیوسته استفاده می شود و از حوصله این مقاله خارج است. در حال حاضر از این مواد در چاپگرهای سه بعدی نیز استفاده می شود و می توان از ترموپلاست الاستومر آنها برای تولید محصولات از طریق پرینت سه بعدی استفاده کرد. قالب گیری فشاری روش معمولی برای این مواد نیست. الاستومرهای ترموپلاستیک را می‌توان با قالب‌گیری بادی، کلندرینگ مذاب، شکل‌دهی گرما و جوشکاری حرارتی نیز پردازش کرد.
در سال 1965، شل ترپلیمر SBS را به بازار معرفی کرد و اصطلاح "الاستومر ترموپلاستیک" را برای آن به کار برد. البته کمی قبل از آن به مواد پلی اورتان (مواد مورد استفاده در ساخت کفپوش پلی اورتان) TPE نیز می گفتند. بعدها، شل انواع دیگری از ترپلیمرهای بلوک استایرن را با عملکرد بهتر تولید کرد. ابتدا فیلیپس و سپس شرکت های دیگر، کوپلیمرهای رادیکال آزاد استایرن- بوتادین را معرفی کردند. مجموعه این مواد با نام استایرنیک شناخته می شوند و از نظر مصرف مهمترین کلاس TPE (الاستومرهای گرمانرم) هستند. ترموپلاست الاستومر دسته دیگری از TPEها در سال 1972 با معرفی آلیاژهای پلاستیک الفین کریستالی (معمولاً پلی پروپیلن) و لاستیک اتیلن-پروپیلن (معمولا EPDM) ظهور کردند. این گروه از ترموپلاستیک ها الفین الاستومر (TPO) نامیده می شوند. بعدها استفاده از پلی اولفین های دیگر مانند پلی اتیلن رایج شد. TPO از نظر عملکرد دمای بالا بهتر از TPE نیست، اما مانند استایرن، مقاومت روغن و پایداری فشار ضعیفی دارد.